Αυτός, αυτάαα...

 Ήταν αυτός,και μετά δεν ήταν.
Μου μίλησε άσχημα και με κοίταξε άσχημα.
Τρομάζει η ασχήμια καμιά φορά, περισσότερο όταν κάνεις όμορφες σκέψεις.
Τρόμαξα, όπως πάντα.
Προσβλήθηκα, όπως πάντα πάλι.
Ξέρεις, η προσβολή είναι εξαιρετικά μικρή, χωράει παντού.
Στα λόγια, στη σιωπή.
Αυτός δεν σωπαίνει ποτέ, μιλάει μιλάει μιλάει 
και με πονάει καμιά φορά να τον ακούω. λυπάμαι το κεφάλι του 
που λειτουργεί απλά για να αρθρώνει το στόμα του μονοσήμαντες λέξεις.
Μα περιμένω πάντα.
Περιμένω τη στιγμή που θα θέλει να μιλήσουμε σε δυο επίπεδα.

Σαν την ταινία,ξέρεις,μετά που έκλαιγα,κατάλαβες.

Να μην σε νοιάζει τι κάνω και πώς περνάω
Να περνάς και να ξεχνάς ότι στέκομαι δίπλα.
Μην με πάρεις ξανά τηλέφωνο.
Διέγραψε τον αριθμό μου από τις κλήσεις σου.
Σβήσε και τα μηνύματα.
Και την εικόνα μου από το μυαλό σου.
Έτσι, σιγά σιγά θα ξεχάσεις ότι υπήρξα στη ζωή σου
Εγώ, θα αλλάξω κούρεμα ,εκφράσεις και ντύσιμο
και όταν μετά από χρόνια θα συναντηθούμε τυχαία  στο γνωστό μέρος 
θα με γνωρίσεις από την αρχή, μα για πρώτη φορά.
Θα ερωτευθούμε και θα αγαπηθούμε σε μια νύχτα.
Μπορεί και να έχω γίνει αυτό που ήθελες.
Θα είμαστε αυθόρμητα επιτηδευμένοι.

ξύλινες πάπιες.

για αυτό λοιπόν αγαπούσες να μου αλλάζεις την πραγματικότητα;

για αυτό με πέταγες πάνω της με τόση φόρα?

απροκάλυπτα.

Τώρα ξέρω.
Είσαι δικός μου.
Και αν δεν τα πας καλά με την αλήθεια,
είμαι εγώ δικιά σου και αρκεί.

Ανήσυχο υποσυνείδητο.

Χθες έσπασα και άλλο αντικείμενο στον ύπνο μου.Αυτή τη φορά ποτήρι.
πάλι μάζευα τα κομμάτια το πρωί.
Καμιά φορά σε νιώθω μαριονέτα στο έλεος των δικών μου καπρίτσιων.
εσύ η μαριονέτα,εγώ η παγιδευμένη όμως.
Τι στο καλό;

βάλτε με μέσα

      

Ακορντεόν, τι άσχημη μελωδία

θα ήθελες να ήξερες πώς είναι να συνειδητοποιώ ότι νιώθω το ίδιο συναίσθημα με πέρσι ακριβώς την ίδια μέρα για ακριβώς τον ίδιο λόγο?

Νιώθω  σαν ένα ακορντεόν ..Έχω καταπιεσμένο αέρα από την κοιλιά μέχρι το λαιμό

Πρέπει να πιεστώ να βγάλω έναν ήχο, οτιδήποτε..Μα δεν ξέρω να παίζω μουσική.Παίξε με , πρέπει να τον βγάλω αυτόν τον αέρα, να πάρω μια ανάσα επιτέλους.

Δεν ξέρω θα πεις και εσύ.Ε, ρε και να 'ξερες θα σου πω εγώ.

Μου λες ,τα θες και τα δημιουργείς αυτά, μέσα στο κεφάλι σου είναι όλα.Σαν αυτόν, γουστάρεις το δράμα στη ζωή σου.

Το γουστάρω μα δεν έμαθες να παίζεις ακόμη ακορντεόν και έχω τόσο ανάγκη κάποιον που να ξέρει...

τυφλές ελπίδες.

"με πλημμύρισαν τυφλές ελπίδες ,από κείνη τη στιγμή που με είδες, πως θα είμαστε μαζί..."
Ούτε που θυμάμαι πώς ήταν η πρώτη φόρα που σε είδα,την αντίδραση τη δική μου ή τη δική σου.
Μα θυμάμαι αυτό το συναίσθημα.
Και κάθε μήνα νιώθω το σφίξιμο της παραδοχής του ανεκπλήρωτου.

επιρροές.

Φοβάμαι εκείνη τη μέρα που η τάξη θα αποκατασταθεί μέσα στο μυαλό μου.
Έμαθα να ζω μέσα στο χάος που μου δημιούργησες.
Πάνε οι ήσυχες μέρες με το σχολείο, το φροντιστήριο και το βραδινό τηλεφώνημα.