Λιώμα στον παράδεισο.
Πήγαμε και δεν μας άρεσε.
Γυρίσαμε και δεν μας πίστευε κανείς.
Εσύ;

Νόμιζα θα κρατούσαμε τα χέρια για πάντα.Στη βόλτα, στον αμάξι, στον ύπνο.
Τώρα τα βράδια ονειρεύομαι να πέθαινα , να σε έβλεπα από πάνω, ή και από κάτω 
-ποιος ξέρει-, να σου έλειπα λίγο παραπάνω, να ήξερες πως δεν μπορείς πια να με βρεις, να μπορούσα να έμπαινα στο μυαλό σου , βαθιά , να έσκαβα και να έβρισκα πίσω από το θύμο που έχεις χτίσει, την αγάπη σου.

Είναι περίεργο,  πως ενώ νιώθω το μέσα μου να αργοπεθαίνει ,να καταρρέει μέρα με τη μέρα, λεπτό το λεπτό, περπατάω κανονικά και ξυπνάω κανονικά .
Δεν θα έπρεπε να κοιμηθώ λίγο παραπάνω , μια, δυο μέρες, ίσως μια βδομάδα; 

Η βωμολοχία στην ποίηση.

Αναδείξτε την!
γαμώτο !