τώρα τι;

Δεν έμεινε τίποτα πια για να κλάψω.
Έκλαψα για τις φορές που πήρες τηλέφωνο και για τις φορές που δεν πήρες
για τα πρωινά που μας βρήκαν αγκαλιά και για αυτά που βρήκα απροσδόκητα
ένα μήνυμα δικό σου στο κινητό
για τα σεντόνια και τα μαξιλάρια που μύριζαν εσένα
για το καλό μα και για το κακό που μου 'κανες
για τη μαμά σου και για τον παππού σου
Έκλαψα για σένα, για μας.
Δεν μου έμεινε τίποτα πια για να κλάψω.
και όμως κλαίω

ευχή

για όλους αυτούς που γίνονται ανάμνηση
ευχή να μην αφήνουν πίσω αγαπημένους ανθρώπους. 


Να την ακούτε την καμπάνα που δεν σταματάει ποτέ τέτοιες μέρες,είναι το κάλεσμα.
Μαζευτείτε όλοι να δείτε πόσο μικροί είστε μπροστά στην προκαθορισμένη τάξη πραγμάτων, πως δεν μπορείτε να ελέγξετε τίποτα,ελάτε να ακούσετε την φωνή της μάνας και το αναφιλητό της αδερφής.
Να νιώσετε ένα τίποτα,και ταυτόχρονα μια ευγνωμοσύνη που δεν  χρειάστηκε να δείτε το σπλάχνο σας χωρίς πνοή να πασχίζει να ανέβει πάνω και να το κρατάνε πίσω όλα τα δάκρυα που χύνονται για χάρη της.




Θα κλάψεις που είσαι έρμαιο άγνωστων δυνάμεων και κάθε σου κίνηση  κάθε σου βήμα ισορροπεί σε ένα λεπτό σχοινί, και δεν ξέρεις πότε θα ξεπεράσεις τα όρια που σου έβαλαν
ούτε πότε θα βρεθείς στο μάτι του κυκλώνα και τότε θα σε σηκώσει ψηλά
να μετουσιωθείς σε μια λάμψη και ένα βραδινό αεράκι.
Γιατί είσαι άνθρωπος, και πατάς πάνω στη μέρα.
Γιατί ζεις στην αυταπάτη του ελέγχου και της βεβαιότητας.

Η Κυριακή μέσα μου

Αν θυμάσαι εκείνο το συναίσθημα της Κυριακή το βράδυ
χωρίς λόγο και αιτία γεννημένο,
μόνο η ασχήμια του κόσμου, η μοναξιά του ανθρώπου μαζεμένη σε ένα βράδυ
στο χείλος τής γκρεμισμένης καθημερινότητας.
Λίγο πριν την αρχή λίγο μετά το τέλος.
Τάχα λόγω νοσταλγίας ή ανησυχίας; δεν ξέρω δεν θα μάθω.
Σκεφτόμουν πάντα κάτω από το βάρος αυτού.


Αν λοιπόν το θυμάσαι, επανέλαβε το , πολλαπλασίασε το 
λες και κάθε μέρα είναι Κυριακή, 
κάθε μέρα η αναμονή μιας Δευτέρας και η ανάμνηση μιας Παρασκευής.
Και αυτό το ανεξήγητο συναίσθημα διάχυτο μέσα στο σώμα να μην μπορείς να το μαζέψεις.
Έτσι νιώθω. 

Κατανόηση

Γιατί ακούς μόνο χαρούμενα τραγούδια;

Η θλίψη δεν σε συναντάει  ποτέ;
Διασκορπίζεσαι διασχίζοντας τις  έρημες, μα φωτισμένες λεωφόρους,;

Δεν στενοχωριέσαι που τίποτα δεν τελειώνει, 

και πάντα υπάρχει ένα  στενό να στρίψεις, μια παράκαμψη να κάνεις, 

καθώς τα σήματα ποτέ να τα εμπιστεύεσαι δεν πρέπει;

Ίσως τώρα θα μπορούσα να καταλάβω γιατί κάθε φορά που του μιλάω νιώθω τα λόγια μου να γυρίζουν πίσω.

Η θλίψη επιπλώνει την ψυχή μας και δεν αφήνει την ηχώ να μας πληγώσει.

Η θλίψη σε βάζει να  σκέφτεσαι  , να τυραννιέσαι , να γεμίζεις,

Κάπως.

Ίσα  ίσα για να μην γυρίζουν τα λόγια πίσω.

Λαθραναγνώστη, σε μισώ

επί σκηνής (2)

Χθες, συνειδητοποιώ το μέγεθος της θλίψης μου

Χθες, καταλαβαίνω την κοσμοθεωρία μου και πέφτω από τα σύννεφα.

   Ποιος πλανήτης θα με χωρέσει τώρα που έβαλα τα όρια μου;

   Ποια ψυχή θα με καταλάβει;

Χθες συνειδητοποιώ πως ο άνθρωπος είναι μια μεγάλη παγίδα

και  κάθε μέρα πέφτω σε αυτή.

Σήμερα,  είπες πως από τότε άλλαξαν τα μαλλιά και το σώμα μου.

Σήμερα έσπασες και την τελευταία χορδή που μας ένωνε.

   Οι μελωδίες κρύφτηκαν μια για πάντα μέσα μας.

επί σκηνής

χθες συνειδητοποιώ πως έχω περάσει κατάθλιψη

χθες συνειδητοποιώ την κοσμοθεωρία μου και πέφτω από τα σύννεφα

χθες συνειδητοποιώ πως ο άνθρωπος είναι μια μεγάλη παγίδα

πως κάθε φορά που πονάς είσαι μόνος και πάντα μόνος είσαι γιατί ποτέ δεν λες την αλήθεια.

Από τότε άλλαξε το σώμα μου είπες, και τα μαλλιά μου.

μόνο αυτά πρόσεξες;

ώρα να πέσει το ποσοστό για το πόσο καλά με ξέρεις.

Κανείς δεν με ξέρει, και εγώ με το ζόρι με ερμηνεύω.

Θέλω και άλλους ηθοποιούς, και άλλους και άλλους.

Πονάει να είμαι μόνη στη σκηνή, τα φώτα διαπερνούν το μυαλό μου και ξεχνάω τα λόγια.

Και ας είσαι από κάτω να με περιμένεις, δεν σε θέλω πια .
Θέλω να σκάσει το τάβανι και χίλιες λάμψεις από αλλιώτικη δύναμη να μπουν μέσα 
να μπουν μέσα μου , να λυτρωθούν και αυτές και εγώ και ύστερα...
ύστερα ο,τι θέλει ας γίνει.
Αρκεί να φύγω από εδώ.
Αρκετά είδα .