Σήμερα, ήρθε η μέρα που δικαιώθηκε, που οι ψευδο προφητείες του βγήκαν αληθινές και παρ' όλο τον πόνο που του προκάλεσαν είναι τα καμάρια του, γιατί γεννήθηκαν από τους εσωτερικούς του φόβους και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τους δώσει φυσική υπόσταση.
Μου 'χε πει, πως θα έρθει η μέρα που θα τον βλέπω στο δρόμο και δεν θα τον χαιρετάω, και εγώ θιγμένη που μπόρεσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο για μένα το αρνήθηκα με όλους του δυνατούς τρόπους και μπορεί και να ορκίστηκα πως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, και πως πάντα θα έχω κάτι να του πω,κάτι να μου πει.
Ψέματα.
Το έκανα.
Σήμερα τον είδα στο δρόμο και δεν τον χαιρέτησα, δεν μπήκα καν στον πειρασμό.
Μα δεν αναίρεσα τίποτα από τα παραπάνω, αυτός φταίει.
Έπεσε έξω, έπεσε τόσο έξω όσο και στα μάτια μου.Τι ειρωνικός ο φόβος πως θα ξεχαστεί ενώ κανείς δεν ξεχνιέται,όλα κρίνονται στο πρόσημο.
Δεν είναι ότι το πρόσωπο του σωριάστηκε μαζί με των γνωστών έτσι που να μην το ξεχωρίζω,είναι που δεν το αναγνωρίζω πια.
πολυ μου αρεσει :) αντε!
ΑπάντησηΔιαγραφήχαίρομαι:):)
ΑπάντησηΔιαγραφή