1.8.15

γράφω ολόισια μικρά γραμματάκια για να παγιδεύσω μέσα σε αυτά ο,τι νιώθω.
ντάξει, δεν είναι και η καλύτερή μου. Πρέπει να τα κάνω ο-λ-ο-ισια, η μία γράμμη κάθετη στην άλλη, όχι καμπύλες στο κ και το τ, χωρίς λακούβες το ο. 
Έτσι χτίζονται οι φυλακές. έτσι ξέρω πως δεν θα μου ξεφύγει τίποτα.
Σου πα, είναι όντως βαρύ , είναι φορές που δεν περνάω καλά.

και είναι φορές που με σκαλώνεις. Βάζω το έξω μέσα σαν εκείνες τις γάτες που είναι σαν ποντίκια και φοβάσαι να τις αγγίξεις.

και είναι φορές που τα δικά σου γράμματα βγαίνουν από το στόμα σου αιχμηρά και ορμούν πάνω μου και με σπάνε.

και είναι φορές που μια συγνώμη θα ήταν αρκετή. Αν ακουγόταν καθαρά.

και είναι φορές που θα έπαιρνε κάτι παραπάνω. Να ξέρω πως θα είσαι εδώ , no matter what, no matter where, πως δεν θα με αφήσεις εύκολα, πως δεν μπορείς να είσαι χωρίς εμένα ούτε ένα μήνα, πως η αγάπη σου ξεπερνάει το εγώ , θέλει να γίνει εμείς.

και είναι φορές, οι περισσότερες από αυτές , που νιώθω σαν δορυφόρος γύρω από τον πράσινο πλανήτη σου και θέλω να μπω και να εισβάλλω χίλιες φορές , να ορμήσω και να σκάσω σα μετεωρίτης στη γη σου αφήνοντας ένα μεγάλο σημάδι. κ όμως μένω σε τροχιά γύρω από σένα , σταθερή επαναλαμβανόμενη που όταν πάω να αλλάξω στοιβάδα συναντώ αντίσταση και πετάγομαι πάλι στη θέση μου.


και είναι φορές που ξυπνάω δίπλα σου, μέσα στον πλανήτη σου και μυρίζω... και μυρίζεις ζωή, καθαρό αέρα και κυριακάτικο πρωινό. Και συνεχίζω να ζω σε τροχιά με την ελπίδα να με δεχτείς κάποια μέρα μέσα στην ατμόσφαιρά σου, με την απέραντη ευγνωμοσύνη της ακλόνητης αγάπης μου προς εσένα :) 


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

λοιπόν?