Να σε σφιξω στην αγκαλιά μου και να μην φυγεις ποτέ.

Να γύριζα το χρόνο πίσω και να μην μπορούσα να σε αγαπήσω, να έμενα μόνη και
να έσπαγαν τώρα τα ξένα κρεβάτια που κοιμήθηκα.
Να ξυπνούσα αύριο και να ήσουν ένα κακό όνειρο, να ήμουν πάλι 16 και να έβγαινα Εξάρχεια για μπύρες.
Να μην πόναγε τόσο.
Να έμπαινα στο αμάξι σου 10 μέρες πριν τις πανελλήνιες και να μου αφιέρωνες το τραγούδι μας.
Να κάναμε έρωτα στο στρώμα , 5 εκατοστά από το πάτωμα και να με έπαιρνες την πρώτη αγκαλιά που αργότερα θα δήλωνες πως δεν την αλλάζεις με τίποτα.
Να πηγαίναμε στα τσάο στις 5 το πρωί και εμένα να μου πέφτει το πιρούνι και η μισή πίτσα κάτω
και εσύ να γελάς και να μου λες για τα φυτά στη σχολή σου που δεν σου δίνουν σημειώσεις.
Να μου έστελνες μήνυμα πως με ερωτεύεσαι κάθε μέρα και πιο πολύ.
Να χτυπούσες το κουδούνι και να κράταγες λουλούδια στα χέρια.

Να γύριζα το χρόνο πίσω και να μην τα έδινα όλα, να είχα κάτι τώρα.
Για όλα αυτά που έφυγαν και δεν θα ξαναγυρίσουν ποτέ,
για όλα εκείνα που θα έρθουν
 και θα φύγουν και αυτά από το παράθυρο που ανοίγεις για να καπνίσεις κάθε μέρα το τσιγάρο σου.
Χωρίς να σε νοιάζει πια που μυρίζεις old holborn από τα μαλλιά ως την κάλτσα.
Χωρίς να σε νοιάζει που ψάχνω ανώδυνο τρόπο να φύγω και έναν ψυχοφθόρο να με διεκδικήσεις.
Χωρίς σάλτσες, χωρίς τύψεις πλέον.