18.4.14

Έχω χωρίσει το μυαλό μου στα δύο.
Από τη μία μαύρο και από την άλλη άσπρο.
Αποφάσισα να βάζω μπροστά την άσπρη μεριά, αυτή που αντανακλά τον ήλιο.

Μα είναι φορές που ξυπνάω και από τον ύπνο έχει έρθει η μαύρη εμπρός 
και ρουφάω όλο τον ήλιο, καίγομαι και νιώθω εγκλωβισμένη, παγιδευμένη στο μαύρο κουτί.

Το ξέρεις, αυτά με τα κουτιά και τα μπάσταρδα σκυλιά είναι μόνο παρομοιώσεις ε;
Ξέρεις τι θέλω να πω ε;
Ξέρεις.
Και φαντάζεσαι ,πιστεύω, πως δεν με νοιάζει στα αλήθεια ποιο είναι το μπάσταρδο και ποιο το καθαρόαιμο σκυλί, αρκεί να μην έβαλες στο σπίτι μας άλλο ζώο και ας ήταν ο μεγαλύτερος κόπρος της Αθήνας.

Επίσης, το ξέρεις πολύ καλά πως για δυο μήνες μου έδειχνες το χειρότερο εαυτό σου , αυτόν που δε σέβεται γενέθλια, καρκίνους , ανθρώπους που κλαίνε και παρακαλάνε για μια εξήγηση, αυτόν που δεν θα τον ονόμαζα άνθρωπο και όμως  κάποτε ήταν και θα είναι ο άνθρωπός μου.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

λοιπόν?