Συγκάτοικοι στον κέδρο

"Θυμάσαι που μένω ε;Κάτω από το μεγάλο κέδρο στην παραλία,θα το δεις ένα μεγάλο δέντρο έχει όλο και όλο, χωρίς σκηνή , χωρίς μαξιλάρι, θα σε περιμένω.Τώρα που τέλειωσαν όλα, τώρα που έφυγε η χρυσόσκονη, έλα να δεις πως είναι χωρίς σκεπή, χωρίς λεφτά, χωρίς μαγκιά, έλα να ακούσεις τα αστέρια να πέφτουν και τα κύματα να θέλουν να σε πάρουν μέσα τους.Δεν τελείωσαν πια οι νύχτες που καθόσασταν και μιλούσατε όλη νύχτα, που κάθε μέρος ήταν καινούριο και συναρπαστικό και κάθε λέξη ηχούσε για πρώτη φορά; Δεν ανήκεις αλλού, εδώ είναι το αλλού , μαζί το φτιάξαμε, μαζί θα το γκρεμίσουμε.Δεν τελειώσαμε, μην το ξανά σκεφτείς αυτό , τίποτα δεν τελειώνει τόσο όμορφα, όπως στην ταράτσα στο Κολωνάκι ή στο πάρκο, στη Σόλωνος χαμηλά.Τώρα, που όλα τα φιλιά είναι ίδια, τώρα που κουράστηκες από τον αστραφτερό κόσμο του τίποτα,έλα πίσω στα δικά μας, μια βουτιά από ψηλά σε βαθιά νερά χέρι χέρι όπως τότε, όπως πάντα. Αγκαλιά στο sleeping bag, να μην κρυώνεις, να μη φοβάσαι, ξαπλωμένοι στην άμμο όλα είναι στο χέρι, έλα εδώ που ανήκεις.Σε είδα να χορεύεις, πώς η ζάλη μπλέχτηκε με τα βήματά σου και κανείς δεν πρόσεξε τα λάθη σου , μόνο στροφές , στροφές , στροφές και χαμόγελα, κρασί , λύρα και στροφή, χαμογέλασε μου, βγάλε την τρέλα που αγάπησα , και έλα για ένα τελευταίο χορό , τελευταίο πριν το ξημέρωμα."