Μην περιμένεις πολλά.

Σε βλέπω παντού , ακούω τη φωνή σου μέσα από το εγκαταλελειμμένο νεοκλασσικό , δεν ξεφεύγω τόσο απλά, μου 'χες πει.Το σφύριγμά σου, χαρακτηριστικό, με συνοδεύει κάθε βράδυ στο δρόμο για το σπίτι.



Κάθομαι σε μια πολυθρόνα. έχω κυριολεκτικά βουλιάξει ενώ το σώμα μου έχει αρχίσει να πληγιάζει. Εεε , σαπίζω εδώ πέρα, δεν το μυρίζεις;

Φαντάζομαι το ξέρεις πως κρύβω μέσα μου μια καταστροφή σε καταστολή, ο μοχλός είναι έτοιμος να απασφαλιστεί και εγώ έτοιμη να το ζήσω.

Βγάλε με από εδώ, βγάλε μου το κτήνος , θυσίασε κάτι, θυσίασε εμένα, να εξαγνιστεί η ψυχή μου.Κάνε κάτι, κάνε τα πάντα, βγάλε με από εδώ, πρέπει να πέσω για να σηκωθώ, τι περιμένεις , σπρώξε με, θυσίασέ με, κάψε με αν χρειαστεί.

Το ξέρω, δεν με αντέχεις.Μα, δεν πειράζει, ένας ολόκληρος κόσμος εκεί έξω και ένας αλλός , πιο μεγάλος, που δεν τον έχω δει ακόμη, πιο περίεργος, πιο παράξενος, πιο δικός μου, ίσως.