Να σε πάρω μια μέρα αγκαλιά και να μην είσαι πια από πλαστελίνη , να μην μπορώ να σε ζουλήξω.
Να 'σαι από πηλό πια, και να φαίνονται όλες οι χαρακιές και τα βαθουλώματά σου, σκληρός και έτοιμος να αντέξεις στο χρόνο , μα όχι στις πτώσεις.
Πόσο πιο πολύ θα σε αγαπήσω τότε, πόσο θα σε πονέσω γλυκό μου για όλα αυτά που πέρασες, πόσο θα σε φροντίσω...
Με τύψεις που σ' άφησα να χάσεις κάθε ελαστικότητα, και αντίσταση.
Να 'σαι από πηλό πια, και να φαίνονται όλες οι χαρακιές και τα βαθουλώματά σου, σκληρός και έτοιμος να αντέξεις στο χρόνο , μα όχι στις πτώσεις.
Πόσο πιο πολύ θα σε αγαπήσω τότε, πόσο θα σε πονέσω γλυκό μου για όλα αυτά που πέρασες, πόσο θα σε φροντίσω...
Με τύψεις που σ' άφησα να χάσεις κάθε ελαστικότητα, και αντίσταση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
λοιπόν?