Φεύγεις, κλείνεις την πόρτα και
Μένω μόνη.
Ένας κόμπος ανεβαίνει από την κοιλιά στο λαιμό και
θυμάμαι τα μάτια σου, χάντρες σ' ένα κόσμημα που μου ανήκει.
και το πρόσωπο σου, πιο φωτεινό φαντάζει τώρα, σχεδόν αθώο.
Το άνοιγμα των χεριών σου μεγάλο,
χωράει χαρές και απογοητεύσεις.
Το στομάχι μου γίνεται κόμπος.
Τα μάτια μου βουρκώνουν , θέλω να κλάψω από τη χαρά μου.
Είσαι στη ζωή μου.
γαμώ το,ταυτίζομαι.
ΑπάντησηΔιαγραφή:))))
ΑπάντησηΔιαγραφήuperoxo
ΑπάντησηΔιαγραφή