2.6.12

επί σκηνής

χθες συνειδητοποιώ πως έχω περάσει κατάθλιψη
χθες συνειδητοποιώ την κοσμοθεωρία μου και πέφτω από τα σύννεφα
χθες συνειδητοποιώ πως ο άνθρωπος είναι μια μεγάλη παγίδα
πως κάθε φορά που πονάς είσαι μόνος και πάντα μόνος είσαι γιατί ποτέ δεν λες την αλήθεια.

Από τότε άλλαξε το σώμα μου είπες, και τα μαλλιά μου.
μόνο αυτά πρόσεξες;
ώρα να πέσει το ποσοστό για το πόσο καλά με ξέρεις.
Κανείς δεν με ξέρει, και εγώ με το ζόρι με ερμηνεύω.
Θέλω και άλλους ηθοποιούς, και άλλους και άλλους.
Πονάει να είμαι μόνη στη σκηνή, τα φώτα διαπερνούν το μυαλό μου και ξεχνάω τα λόγια.
Και ας είσαι από κάτω να με περιμένεις, δεν σε θέλω πια .
Θέλω να σκάσει το τάβανι και χίλιες λάμψεις από αλλιώτικη δύναμη να μπουν μέσα 
να μπουν μέσα μου , να λυτρωθούν και αυτές και εγώ και ύστερα...
ύστερα ο,τι θέλει ας γίνει.
Αρκεί να φύγω από εδώ.
Αρκετά είδα .

3 σχόλια:

λοιπόν?