Περί συρμών

Τα φώτα, τα φώτα 
πρέπει να σβήσουν
τα μάτια μου πονάνε 
όταν βλέπουνε τη σιωπή σου
καλύτερα να σβήσουν
καλύτερα να σβήσω


Μια στιγμή που όρισε 
τη ζωή μου ολόκληρη 
μια στιγμή που νίκησε 
δισταγμούς αιώνων
μια στιγμή ωστόσο ακριβή


Κι έπειτα νιώθεις τον πόνο 
και έπειτα ο πόθος που πονά
η άσφαλτος που τρέχει 
κάτω από τις εικόνες σου 


Ασφαλώς και θα θυμάμαι
το γυμνό σου κορμί να χάνεται


Ο χρόνος πώς μας μισεί 
ο χρόνος πώς μας χωρίζει


Η αγάπη μας ένα τραίνο
 και εμείς πίνουμε μπύρες στο σταθμό
 που δεν θα σταματήσει


Είπα, σβήστε τα φώτα
τα μάτια μου δεν χωράνε άλλη σιωπή.


Μ.Λ