Μάτια χάντρες

Μου είπαν πως βαριέσαι εύκολα και αυτό που βαριέσαι τελικά το καταστρέφεις. Του βάζεις ένα μαχαίρι και κάθε μέρα το στρίβεις όλο και πιο βαθιά... και κάθε μέρα κλαις επειδή πεθαίνει μέσα σου και ουρλιάζει από τον πόνο. Δεν το αντέχεις όμως, το έχεις βαρεθεί και σαν σωστός ταριχευτής προβαίνεις στις απαραίτητες διαδικασίες ώστε να απομείνει μια ανάμνηση δυνατή σαν τον ενθουσιασμό του τότε.
Γιατί, στην πραγματικότητα, τίποτα δεν αγάπησες ,παρά μόνο ενθουσιάστηκες, έπαιξες και βαρέθηκες.

Δεν ξεφευγεις

Λένε πως μετά από κάθε παράσταση ,όταν κλείσουν τα φώτα και όλα τα καθίσματα , πίσω από τους ηθοποιούς που περνάνε γελώντας την άδεια λεωφόρο, ακολουθούν οι  ήρωες που ενσάρκωσαν, σκυμμένοι, θαμποί και εξαντλημένοι...

#3

Έχω γνωρίσει δυο άτομα που σου μοιάζουν-μέχρι τώρα.
Κυκλοφορούν πολλοί σαν εσένα μάλλον.
Τα μάτια, το βλέμμα, οι κινήσεις, το κομποσκοίνι στο χέρι,
η φωνή...
Χθες καθόμουν και τον κοίταζα, περίμενα να μου χαϊδέψει το πρόσωπο
και να μου πει πως μ'αγαπάει.
Κανείς σαν εσένα όμως.

#2

Να σε πάρω μια μέρα αγκαλιά και να μην είσαι πια από πλαστελίνη , να μην μπορώ να σε ζουλήξω.
Να 'σαι από πηλό πια, και να φαίνονται όλες οι χαρακιές και τα βαθουλώματά σου, σκληρός και έτοιμος να αντέξεις στο χρόνο , μα όχι στις πτώσεις.
Πόσο πιο πολύ θα σε αγαπήσω τότε, πόσο θα σε πονέσω γλυκό μου για όλα αυτά που πέρασες, πόσο θα σε φροντίσω...
Με τύψεις που σ' άφησα να χάσεις κάθε ελαστικότητα, και αντίσταση.

Οι φίλοι μου με περνάνε για χαζή, δεν μου μιλάνε ποτέ σοβαρά, όλο με ρωτούν τι έχω και εγώ η αφελής τους απαντώ, μα διόλου δεν τους νοιάζει, να γελάσουν θέλουν λίγο.
Μόνο μια αληθινή φίλη είχα σ' όλη μου τη ζωή και αυτή δεν ήθελε να κάνει παρέα με μια που  την έλεγαν χαζή και με παράτησε στη μέση της πλατείας εκεί που πήγαινα να της δώσω μισό από το σάντουίτς μου.

Πολύ φοβάμαι πως ο δείκτης νοημοσύνης μου δεν επαρκεί για την επιβίωση σε αυτό τον πλανήτη.