Αποκαλυφθήκαμε.

Θυμήσου αυτό. Όταν κλειδώνει η αγκαλιά μας και είμαστε ένα, πραγματικά ένα γιατί
από πουθενά δεν μπάζει αέρας, δεν είναι τέλειο;
Δεν νιώθεις πως είμαι το κομμάτι που λείπει;
Έτσι μου έλεγες, θυμάσαι;
Και συμφωνούσα, θυμάσαι;
Και κάθε φορά, κάθε γαμημένη φορά που το νιώσαμε αυτό
χτύπησε το τηλέφωνο
ή
άνοιξε η πόρτα
ή
έπρεπε να φύγεις
ή
έπρεπε να πεις αυτό που δεν έπρεπε.

Δεν θα  με καταλάβεις ποτέ.
Είσαι ένα μπιμπελό με μια τρύπα από κάτω, και όποιο συναίσθημα ή σκέψη σου πετάω την αφήνεις να κυλήσει.
Κοιτάω ψηλά και περιμένω να δω ψάρια να πετάνε, κοιτάς μπροστά, ευθεία 
και αν είσαι τυχερός πετυχαίνεις ορίζοντα
Μαγκιά σου.Ο,τι και να μου πεις, μαγκιά σου, δεν με νοιάζει όμως.

Είτε τρελό, είτε ιδιοφυές

Θα ήταν ,λέω, τρομερό , πριν δυο ώρες να έκλαιγα στο κρεβάτι σου για αυτόν τον λόγο και εσύ μόλις δυο ώρες μετά να πήρες ενστικτωδώς το λάθος δρόμο με μένα μέσα στο αμάξι. Άστα αυτά. Το ρημάδι το φλας γιατί το άναψες; Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό δεν δεν δεν δεν δεν….για το σπίτι της δεν πήγαινες εκείνο το βράδυ; Με μένα μέσα στο αμάξι. Στο σπίτι της. Όχι, όχι τώρα που τα έλυσα όλα τα σχοινιά. Δεν θέλω να μου ορκίζεσαι πουθένα, το φλας πες μου γιατί το άνοιξες;

Τώρα αρχίζω να σε αγαπώ , τώρα που σε μισώ πιο πολύ από κάθε φορά.