τίτλοι τέλους

"Θα ήθελα να μπεις στη θέση μου και να δεις πώς ήταν όταν τα όνειρά μου με σένα αναγκάζονταν να γκρεμιστούν επειδή η πραγματικότητα απήχε χιλιόμετρα από αυτά.Με άλλα λόγια, πώς ήταν στα όνειρα μου να πρωταγωνιστώ και στον πραγματικό κόσμο να τριταγωνιστώ, πάντα στην δική σου παράσταση.
Και όταν μου είπες ανέβα στη σκηνή, τώρα παίζουμε μαζί σκίρτησε η καρδιά μου και έτρεμαν τα πόδια μου, μα πάντα περίμενα κάποιαν άλλη στη σκηνή να εμφανιστεί και να διαβάσει τα λόγια, εγώ θα ήμουν απλά μία εκτόνωση της έντασης, όπως είχε δοθεί άλλωστε ο ρόλος εξαρχής, μια παύση για το κοινό να πάρει ανάσα, γιατί με έκρινα πάντα πολύ μικρή να σταθώ δίπλα σου, πολύ μικρή για να ανεβάσουμε παράσταση.
Και με σπρώχνεις και μου λες στάσου στα πόδια σου αλλά δεν καταλαβαίνεις πως μεγάλωσα, έγινα σχεδόν γυναίκα,και ζηλεύω, ζηλεύω πολύ,και σε θέλω και σε αγαπάω τόσο που να μην αντέχω στη σκέψη ότι κάποτε σε άγγιζε άλλη, πόσο μάλλον ότι θα σε αγγίξει στο μέλλον.
Στο ξαναέγραψα, θέλω όλος μου ο κόσμος να πάρει τη μυρωδιά σου,και οι οδοντόβουρτσες να παραμείνουν αγκαλιά.Αρκεί να γεμίσει η σκηνή από μένα, από σένα,και από δικές μας στιγμές μόνο,ώστε να πιστέψω.
Θα το καταλαβαίνεις και ο ίδιος,με ανάγκασες να δω πολλές δικές σου παραστάσεις,έτσι που να μην μπορώ να με φανταστώ εδώ πάνω."

Δεν θα στον δώσω τον πόντο, τον τελευταίο.

Σήμερα, ήρθε η μέρα που δικαιώθηκε, που οι ψευδο προφητείες του βγήκαν αληθινές και παρ' όλο τον πόνο που του προκάλεσαν είναι τα καμάρια του, γιατί γεννήθηκαν από τους εσωτερικούς του φόβους και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου να τους δώσει φυσική υπόσταση.

Μου 'χε πει, πως θα έρθει η μέρα που θα τον βλέπω στο δρόμο και δεν θα τον χαιρετάω, και εγώ θιγμένη που μπόρεσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο για μένα το αρνήθηκα με όλους του δυνατούς τρόπους και μπορεί και να ορκίστηκα πως δεν θα τον ξεχάσω ποτέ, και πως πάντα θα έχω κάτι να του πω,κάτι να μου πει.

Ψέματα.

Το έκανα.

Σήμερα τον είδα στο δρόμο και δεν τον χαιρέτησα, δεν μπήκα καν στον πειρασμό.

Μα δεν αναίρεσα τίποτα από τα παραπάνω, αυτός φταίει.

Έπεσε έξω, έπεσε τόσο έξω όσο και στα μάτια μου.Τι ειρωνικός ο φόβος πως θα ξεχαστεί ενώ κανείς δεν ξεχνιέται,όλα κρίνονται στο πρόσημο. 

Δεν είναι ότι το πρόσωπο του σωριάστηκε μαζί με των γνωστών έτσι που να μην το ξεχωρίζω,είναι που δεν το αναγνωρίζω πια.

πρωινά

Κοίταζα τις συναυλίες 2012 και θυμήθηκα όλες εκείνες που είχαμε κανονίσει να πάμε,
αλλά πάντα κάτι τύχαινε,πάντα δεν άξιζε τα λεφτά, πάντα ήταν μακριά.
Αλλά τώρα, τώρα όλα είναι κοντά μας, τώρα όλα είναι εφικτά γιατί ποτέ εμείς δεν θα είμαστε πιο μακριά και κάθε σκέψη ανάγεται σε υποθετικό λόγο με δυνητική ευκτική.
Απορώ πώς βρήκα τη δύναμη να σηκωθώ από το κρεβάτι μου.Αν συνεχίσω έτσι, όλα καλά θα πάνε.Αρκεί να σηκώνομαι το πρωί.